Niezbyt Zjednoczone Królestwo Izraela

Nawet typowy polski katolik, który nigdy nie skalał się lekturą Biblii, kojarzy ze szkoły wielkich królów starożytnego Izraela: Dawida i Salomona.

Dawid znany jest jako założyciel dynastii (domu Dawida), z której wywodzili się królowie panujący w Jerozolimie i z której wywodzić się miał mesjasz, który przywróci domowi świetność, a Żydom suwerenny kraj. Salomon stanowi wręcz uosobienie mądrości, postrzega się go jako władcę imperium, którego bogactwo wpędzało w zachwyt sąsiednie, ale i dalsze kraje (królowa Saby). W Biblii opisywani są jako rządzący całym starożytnym Izraelem: od Dan (na północy) do Beer-Szeby (na południu), od górnej Mezopotamii do Egiptu. Ponieważ, jak można przeczytać w Księdze Królewskiej, po śmierci Salomona jego syn Roboam zapowiedział ostre rządy, dziesięć północnych plemion (zwanych pokoleniami) wypowiedziało mu władzę – istniały odtąd na północy Królestwo Izraela z różnymi stolicami (Tiszbe, Samaria) oraz południowe Królestwo Judy ze stolicą w Jerozolimie. Dla uniknięcia nieporozumień państwo Dawida i Salomona określa się natomiast mianem Zjednoczonego Królestwa.

Chodzi tu oczywiście nie o zjednoczenie Judy i Izraela, ale trzynastu plemion Izraela (na wszystkich ich listach autorzy podają zwykle 12, niekiedy 10, przyjmując zawsze kryterium pozwalające umieścić na liczbie jakąś ładną pod względem symbolicznym liczbę plemion). Tradycja i Pięcioksiąg Mojżesza wiążą plemiona z synami patriarchy Jakuba zwanego też Izraelem, urodzonymi mu przez cztery żony (Leę, Rachelę, Bilchę i Zilpę), o imionach od najstarszego do najmłodszego: Ruben, Symeon, Lewi, Juda (synowie Lei), Gad, Aser (niekiedy Aszer, s. Zilpy), Dan, Neftali (s. Bilchy), Issachar (Isakar), Zabulon (s. Lei), Józef i Beniamin (s. Racheli). Jednak ukochany przez ojca Józef (ten sprzedany przez braci do Egiptu) został obdarzony przywilejem pierworodnego, dziedziczącego podwójną część przypadającego na każdego syna majątku Jakub uznał za własnych synów dwóch wnuków po Józefie: Manassesa (Manassego) i Efraima. Każdy z nich dał początek osobnemu pokoleniu i najczęściej wymienia się wśród dwunastu pokolenia Manassesa i Efraima, a pomija Lewitów, którzy pełnili funkcje kapłańskie przy świątyni w Jerozolimie i nie posiadali własnej ziemi.

Dzisiejsze historia i archeologia coraz bardziej krytykują ten obraz. Wydaje się, że państwa ościenne nie zauważyły mocarstwowości państwa Dawida i Salomona. Choć określenie „dom Dawida” powszechnie stosowano do opisu państwa Judy, o mocarstwie nikt nie pisze. Dokonania archeologii biblijnej, poszukującej materialnych pozostałości opisanych w Biblii wydarzeń, zostały podważone. To, co niegdyś uważano za stajnie Salomona, okazało się znacznie późniejszym wytworem samarytańskiej dynastii Omrydów.

Prof. Niesiołowski-Spano, dziekan historii na Uniwersytecie Warszawskim, mówi w wykładach, że w utrwalonej w tradycji formie królestwo Dawida po prostu nie mogło istnieć, nie zmieściłoby się pomiędzy otaczającymi je ludami. Bardziej zachowawczy pogląd prezentuje emerytowany profesor Uniwersytetu Rzymskiego Mario Liverani.

Autor kontestuje historię biblijną sprzed Dawida właściwie w całości. W opisywanych wydarzeniach historycznych nie uwzględnia ani Mojżesza i wyjścia z Egiptu, ani Jozuego i błyskawicznego podboju Palestyny (stara się natomiast wyjaśnić, kiedy i w jakich warunkach powstały te znane wszystkim w naszej kulturze opowieści). Starożytnych Żydów (Hebrajczyków) wywodzi z habiru, grupy częściowo zbiegłej z miast, zadłużonej i niemającej na jedzenie ludności przyłączonej do wolnych plemion koczowniczych, których rola zwiększyła się po upadku wielu miast w XII w., gdy epoka brązu przechodziła w epokę żelaza (i zakończyła się zwierzchność faraonów nad Palestyną).

Niektórzy z rzeczonych habiru tworzyli zbrojne bandy, ściągające haracz za ochronę miejscowej ludności, walczące odważnie (ale raczej niekonsekwentnie) z obcymi ludami (na ich zlecenie niekiedy też). Przywódcą jednej z takich band był Dawid. Liverani na poparcie śmiałej tezy przytacza fragment Biblii, w którym Dawid informuje bogatego rolnika, że pomimo kilkudniowej obecności swojej grupy w jego sąsiedztwie żadne zwierzę właściciela (jeszcze?) mu nie zaginęło, wobec czego powinien z własnej woli przekazać grupie Dawida odpowiednie środki. Idealny król Jahwista, jak piszą niektóre komentarze do Starego Testamentu? Istotnie, Biblię należy czytać między wierszami.

Pierwsze królestwo Izraela, jeszcze przed Dawidem i Salomonem (pomijając wcześniejszą próbę sięgnięcia po władzę Abimeleka), założył Saul z pokolenia Beniamina, wspierany przez ostatniego z sędziów, proroka i kapłana Samuela, mędrca z plemienia Efraima. Liverani wnioskuje, że królestwo Saula, opisane później zgodnie z modłą powygnaniową jako obejmujące całość Izraela, tworzyły tylko dwa plemiona: macierzyste pokolenia politycznego i religijnego przywódcy. Przypadające po nim państwo Dawida było już znacznie bardziej zjednoczone: do Beniamina i Efraima dołączyło plemię Dawida – Juda. Autor wskazuje, że rzeczywiste Zjednoczone Królestwo mogło obejmować zaledwie te trzy plemiona. Ewentualnie jeszcze Lewi, specyficzne pokolenie bez ziemi, raczej ród kapłański niż osobne plemię, oraz Symeon, który rozpłynął się w Judzie, wchłonięty, zanim jeszcze zdążył zaistnieć na kartach historii.

Mały rozmiar państwa nie przeszkodził mu się podzielić, kiedy Roboam odrzucił radę starszych i zapowiedział nałożenie nowych ciężarów na poddanych. Prawdopodobnie został z Judą i być może większością Beniamina. Tymczasem Efraim najpierw podążył własną drogą, potem zjednoczył się z Manassesem, a następnie podbił tereny leżące na północ, odpowiadające pozostałym pokoleniom Izraela. Stworzone w ten sposób północne królestwo przewyższało Judę terytorialnie i liczebnie i szybko zwasalizowało mniejszego sąsiada. Pokonane po kilku wiekach przez Asyrie, zostało poddane skutecznej polityce wynarodowiania – w przeciwieństwie do znacznie dłużej trwającego Królestwa Judy, po upadku którego wygnańcy w Babilonie rozwijali dalej kulturę i monoteistyczną wiarę w Jahwe, tworząc nieco wyidealizowany obraz wspaniałej przeszłości swego już nieistniejącego państwa, uzasadniający także ich pretensje do powrotu na należące im się z historycznych racji ziemie.

W przeciwieństwie do elity i kapłanów odbudowujących Izrael w obrębie imperium królowie Judy czy Izraela nigdy już nie powrócili, a dom Dawida zapamiętany został głównie dzięki opowieściom o dawnej potędze i przepowiedni o jej powrocie w przyszłości. Przepowiedni, którą chrześcijanie zinterpretowali zupełnie inaczej.

Marcin Nowak

Bibliografia

  • Liverani M: Nie tylko Biblia. Historia starożytnego Izraela. WUW, Warszawa 2003/2010.

Ilustracje

  • Anthony Finley, 1827, Palestine (Palestyna), w: A New General Altas, Comprising a Complete Set of Maps, representing the Grand Divisions of the Globe, Together with the several Empires, Kingdoms and States in the World; Compiled from the Best Authorities, and corrected by the Most Recent Discoveries, Philadelphia, 1827. Za Wikimedia Commons, własność publiczna.
  • Tobias Conrad Lotter, 1759, Terra Sancta sive Palæstina exhibens no ſolum Regna vetera Iuda et Israel in ſuas XII Tribus diſtincta, ſed etiam eorundem diverſarum ætatum conditionem et facta in Sacris Paginis indicata (Ziemia Święta lub Palestyna ukazująca nie tylko Królestwa Judy i Izraela, ale też odrębnie 12 plemion, potwierdzająca ich położenie w starożytnym stanie i wedle Pisma Świętego), za Wikimedia Commons, własność publiczna.